Μετεκλογικό τοπίο: μπαίνουν o Juan Guaidó, ο Αρτέμης Σώρρας και ο Θάνος Τζήμερος σε ένα μπαρ

Ένα από τα θεμελιωδέστερα ερωτήματα σε μια εκλογική μάχη με ορίζοντα τον σχηματισμό κυβέρνησης είναι, ταυτολογικά: ποιος θα κυβερνήσει;

Παρά τη σωρεία γιγαντιαίων σκανδάλων, σε αυτό το ερώτημα τόκισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αυτό κεφαλαιοποίησε. Σταθερότητα και κυβερνησιμότητα: «δώστε μου την ψήφο για να σχηματίσω αυτοδύναμη κυβέρνηση». Έναντί του, η προτεραιότητα υπεράσπισης της απλής αναλογικής από τον ΣΥΡΙΖΑ — που δεν ζήτησε αυτοδυναμία, αλλά ρητώς ψήφο για σύμπηξη «προοδευτικής συγκυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ».

Ερωτηθέντες οι μόνοι πιθανοί κυβερνητικοί εταίροι ενός τέτοιου υποθετικού σχήματος (χωρίς προαναγγελθέν και σαφές συγ-κυβερνητικό πρόγραμμα από τον αυτόκλητο μείζονα εταίρο, συνεπώς «υπόσχομαι συγκυβέρνηση με άλλους για την εφαρμογή του δικού μου προγράμματος ή, εναλλακτικά, ενός συλλογικού προγράμματος που θα το μάθετε μετά τις εκλογές στην πράξη»), δηλαδή εν πολλοίς το ΠΑΣΟΚ και το ΜέΡΑ25, απέρριψαν ρητώς ή περίπου απέρριψαν το ενδεχόμενο κατά την προεκλογική μάχη.

Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε τη λαϊκή ψήφο προτείνοντας μια σύμπραξη με πόλους που διακήρυτταν τη μη-πρόθεσή τους να συμπράξουν — όπως έχουν κάθε εύλογο και απόλυτα πολιτικό δικαίωμα, καθ’ ότι από πού κι ως πού είχαν υποχρέωση να αυτοακυρωθούν ως αυτόνομοι πολιτικοί χώροι για χάρη της αοριστίας μιας «προοδευτικής συγκυβέρνησης» ή της παρουσιαζόμενης ως απόλυτης και μη διαπραγματεύσιμης προτεραιότητας «να φύγει ο Μητσοτάκης» (δυο αιτήματα ουδόλως πλειοψηφικά στην κοινωνία, όπως αποδείχθηκε).

Ακολούθως, και αντί να απευθυνθεί στο σύνολο της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μήνυμα εσωστρέφειας απευθυνόμενος στους όμορους χώρους: όχι για να τους συνεγείρει σε συστράτευση επί τη βάσει σαφούς προγράμματος, αλλά σε μια προσπάθεια δημιουργίας… τύψεων και ενοχών, και υποχρέωσης λευκής επιταγής λόγω αντίπαλου δέους: «αν δεν μας εγκαταστήσετε στην κυβέρνηση, και βλέπουμε, θα φταίτε εσείς για τον Μητσοτάκη». Καλά πήγε αυτό.

Διαμορφώθηκε ένα πλαίσιο, σε χρονισμό ηπειρωτικής και διεθνούς κρίσης πολλαπλών ειδών, όπου ο μόνος πόλος που ζητούσε ρητώς ψήφο για άμεσο σχηματισμό κυβέρνησης, δηλαδή που υποσχόταν «κυβερνησιμότητα», ήταν η μητσοτακική ΝΔ — η οποία, παράλληλα, πλειοδότησε σε τερατολογικά μυθιστορήματα ως προς το «τι θα μπορούσε να συμβεί εάν» δεν εκλεγεί η ίδια, φοβίζοντας αποτελεσματικά μια κρίσιμη μάζα. Νομίζω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας στη χώρα που να μην εξεπλάγη σφόδρα από τη συνολική εικόνα των αποτελεσμάτων των εκλογών του Μαΐου — αν και οι ψηφίδες του μωσαϊκού ήταν ήδη μπροστά μας εκ των προτέρων.

Το αποτέλεσμα ήταν απολύτως σαφές ως προς το εάν το εκλογικό σώμα διψούσε για Αλλαγή, Δικαιοσύνη Παντού, Ρήξη ή Απελευθέρωση: τουναντίον, σε μια ασταθή και επικίνδυνη διεθνή συνθήκη προτιμήθηκε το “the devil we know”. Κοινώς, ο ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε σε μια εκδοχή στρατηγικής «ώριμου φρούτου»: τελικά, ήταν ακριβώς το «ώριμο φρούτο» που έπεσε στα χέρια της μητσοτακικής ΝΔ, συνεπικουρούσης της απόλυτης και με το αζημίωτο μηντιακής υπεροπλίας της.

Η ειρωνεία σε όλα αυτά είναι ότι, αν και κόμμα μικρού μεγέθους τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοεμφανίστηκε ως δυνητικό κόμμα εξουσίας κατά την τελευταία δεκαετία ακριβώς επειδή ζήτησε ευθέως να λάβει την διακυβέρνηση της χώρας την εποχή της μεγάλης ρευστοποίησης — σε μια στιγμή που κανείς άλλος δεν τη ζητούσε ρητώς κι ευθέως για να αρθρώσει κυβερνητική εναλλακτική (φερ’ ειπείν το ΚΚΕ έδωσε τότε με αρκετή σαφήνεια το σήμα ότι δεν θα ήθελε να καταστεί ο υποδοχέας της πραγματικά μαζικής ψήφου και κυβερνητικής εντολής). Και ο ΣΥΡΙΖΑ την έλαβε. Φέτος, ως μεγάλο κόμμα με κυβερνητικό παρελθόν, το πρόταγμά του ήταν να γίνει «κορμός» μιας «συγκυβέρνησης» με όλως απρόθυμους πιθανούς συγκυβερνήτες.

Και το μετεκλογικό τοπίο; Έχουμε μπροστά μιας μια «μονοκομματική στιγμή», ένα οιονεί μονοκομματικό καθεστώς, όπου αντί για τον συνήθη δικομματισμό και την εναλλαγή του, μόνο ένα κόμμα έχει το μέγεθος δυνητικού σχηματισμού κυβέρνησης, με άλλα δύο κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) στο «μεσαίο» μέγεθος της ζώνης 10%-20%, ενώ έπονται τα «μικρά κόμματα» συμπεριλαμβανομένης της παγκόσμιας σταθεράς του ΚΚΕ. Αυτή όμως δεν είναι μια συνθήκη με προοπτικές μακροημέρευσης στην Ελλάδα (της κατακόρυφης ακρίβειας, συν τοις άλλοις) — ειδικά τώρα που «σκοτώθηκε ο δράκος» του ΣΥΡΙΖΑ για όσους διδάχθηκαν μηντιακά να τον φοβούνται (να φοβούνται, δηλαδή, ένα κόμμα με σαφή διαπιστευτήρια συστημικής διακυβέρνησης και «ομαλότητας» μετά το πρώτο εξάμηνο του ‘15).

Το γεγονός πως πλέον «το παραμύθι δεν έχει δράκο» αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ειδικά αφ’ ης στιγμής δεν πρέπει να πιστεύει ούτε ο ίδιος σε ενδεχόμενο τρίτης (!) εν σειρά τετραετίας του ιδίου ή της ΝΔ εν γένει. Διαμορφώνεται μια συνθήκη αστάθειας του πολιτικού συστήματος, είτε στην εκπνοή της κυβερνητικής θητείας είτε εάν και όταν πέσει η κυβέρνηση νωρίτερα για οποιονδήποτε λόγο.

Όμως η Ελλάδα είναι πλέον οικόπεδο και αποικία, μια χώρα-στρατιωτικές βάσεις με κάποιες νησίδες πολιτικά (κακ)οργανωμένου κράτους γύρω τους. Η διαχείριση δεν μπορεί να επιτρέψει το ενδεχόμενο κένωσης του πολιτικού συστήματος μετά την οψέποτε εκπνοή της σημερινής κυβέρνησης χωρίς καλές «καβάτζες». Και δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη παιδίον νέον! Κλίνας ουρανούς κατέρχεται, υμνολογούμενος από τον συστημικό τύπο και τη διαμόρφωση κοινής γνώμης, ένα «φρέσκο πρόσωπο» από τη Goldman Sachs, το εφοπλιστικό κεφάλαιο και τα αμερικανικά στρατηγικά think tanks με ρητή αποστολή τους «την εξεύρεση τρόπων για τη διατήρηση της αμερικανικής ηγεμονίας και ευημερίας ως δύναμης για το καλό στον κόσμο» (“the Center for Strategic and International Studies has been dedicated to finding ways to sustain American prominence and prosperity as a force for good in the world”) — τι θα μπορούσε άραγε να πάει στραβά. Άλλωστε, μόνο ένας εισέτι αδιαφώτιστος συνωμοσιολόγος θα μπορούσε να απορήσει με τη φαινομενική αντινομία του «τριαντάρη αυτοδημιούργητου εφοπλιστή» αγνώστων λοιπών non-self-reported στοιχείων, ή να γίνει παλιομοδίτης αναφερόμενος στον «ξένο παράγοντα».

Αυτή η εξέλιξη ουδόλως εξαντλείται στα εσωκομματικά ζητήματα ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ — τα οποία αφ’ ενός δεν πολυενδιαφέρουν τον γράφοντα, αφ’ ετέρου δεν φαίνεται να αποτελούν ούτε καν τον πρώτιστο προς επίτευξη στόχο της εξαίφνης ανάδυσης, εκ του μη όντος εις το είναι, ενός νέου πολιτικού παίκτη ή και πόλου «με προοπτικές» στο εν Ελλάδι πολιτικό σύστημα εν συνόλω, από τα πάνω και τα έξω. Η ουρανοκαταβασία μονά-ζυγά κερδίζει: και το κόμμα να μην πάρει, μπαίνει στο εθνικό πολιτικό παιχνίδι, και with a little help from my friends όλα γίνονται (εδώ ο σώγαμπρος Άδωνις Γεωργιάδης κατέβηκε για την ηγεσία της ΝΔ που καθύβριζε, πήρε απλώς 10%, το διαχειρίστηκε προσφυώς και τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε). Η εξαίφνης εξέλιξη αφορά όχι τον ΣΥΡΙΖΑ, πόσω δε μάλλον τον ΣΥΡΙΖΑ του 17%, αλλά τη χώρα — το οικόπεδο, την αποικία. Που πλέον διαμορφώνεται με όρους αλγηδόνος ή ανεκδότου: «μπαίνουν o Juan Guaidó, ο Αρτέμης Σώρρας και ο Θάνος Τζήμερος σε ένα μπαρ»…

Η αναφορά στον Juan Guaidó είναι, μάλλον, αυταπόδεικτη και προφανής, παρά το ανεπιτυχές του τότε εγχειρήματος. Ο Αρτέμης Σώρρας αποτελεί την τελευταία φορά που εμφανίστηκε στο δημόσιο βίο άνθρωπος με αξιώσεις «απιθανικομμυρίων από την Τράπεζα της Ανατολής», το οποίο αποτελεί βεβαίως το λειτουργικό ισοδύναμο αυτοδημιούργητων εφοπλιστών που ξεκίνησαν «από το πουθενά» με δάνειο «με προσωπική εγγύηση». Και ο Θάνος Τζήμερος είναι το είδος της πολιτικής περσόνας που θα επιχειρούσε να αμπαλάρει διαφημιστικά θέσεις που διατρέχουν όλο το φάσμα από το αμιγώς απολιτίκ («απαγόρευση επιδομάτων, πλην έκτακτης ανάγκης, μετά τον 3ο χρόνο διακυβέρνησης και μέχρι τις εθνικές εκλογές») και το συνθηματολογικό («επιστροφή από τον εργασιακό Μεσαίωνα στο σήμερα») μέχρι το ευθέως αντιδραστικό («απαγόρευση κρατικής οικονομικής ενίσχυσης στους τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας», δηλαδή στον εξής έναν και μόνον τηλεοπτικό σταθμό εθνικής εμβέλειας που τη λαμβάνει: τη δημόσια ΕΡΤ!, «πρόσληψη δικαστών» ως η λύση στο δικαστικό πρόβλημα, «φοροαπαλλαγές για την ποντοπόρο ναυτιλία») και το ανοιχτά καταστροφικό («εκλογή της ηγεσίας των Ανώτατων Δικαστηρίων από ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα»).

Όσο να πεις, πρόκειται για πολιτική πλατφόρμα όντως «χωρίς προηγούμενο» σε έναν «Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς», και η παντοδυναμία των ΜΜΕ, της τεχνολογίας του δημοσίου λόγου και της διαμόρφωσης κοινής γνώμης τεκμαίρεται από το γεγονός ότι σε αρκετούς μοιάζει να αρέσει αυτό.

Το να είσαι αποικία έχει, ενίοτε, και τα καλά του, ή τέλος πάντων καλό σέρβις. Αυτός που θα σου πιει το αίμα θα φροντίσει ακολούθως και να σε προικοδοτήσει στη σωστή στιγμή με «νέο αίμα» για τις ατυχείς πολιτικές σου ανάγκες. Win-win, ή άλλως, stay tuned.