Το ποδόσφαιρο συναντά την μουσική σκηνή του Μάντσεστερ
Στο Μάντσεστερ, η μουσική και το ποδόσφαιρο είναι βαθιά συνυφασμένα, καθορίζοντας σε σημαντικό βαθμό την πολιτιστική ταυτότητας μιας πόλης με έντονα τα «χρώματα» της βιομηχανικής επανάστασης, καθώς στα μέσα περίπου του 14ου αιώνα είχε γίνει κέντρο βιομηχανίας και παραγωγής υφασμάτων από βαμβάκι.
Η κυρίως μουντή πόλη της βορειοδυτικής Αγγλίας διαμόρφωσε τον χαρακτήρα της μέσα από αντιπαλότητες εντός των τεσσάρων γραμμών. Πριν την εξαγορά της Μάντσεστερ Σίτι από τον σεΐχη Μανσούρ και την αναπόφευκτη εκτόξευσή της, αποτελούσε την ομάδα της εργατικής τάξης του Μαντσεστερ και την «γνήσια» εκπρόσωπο της πόλης. Το αντίπαλο δέος της Γιουνάιτεντ, που μεσουρανούσε κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και του 2000, είχε ήδη γίνει ένα παγκόσμιο brand συγκεντρώνοντας φιλάθλους από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, αλλοιώνοντας ουσιαστικά την ταυτότητά της.
O David Beckham, το απόλυτο είδωλο της εποχής, εκφραστής της posh κουλτούρας, συγκέντρωνε όλα τα βλέμματα τη στιγμή που η συμπολίτισσα Σίτι «βολόδερνε» στις χαμηλότερες κατηγορίες, έχοντας στις τάξεις της «αντιτουριστικούς» ποδοσφαιριστές, όπως ο Paul Dickov, o Ali Benarbia, ο τερματοφύλακας Nick Weaver και ο Alfie Haaland, πατέρας του Έρικ, που αγωνίζεται σήμερα στη Σίτι. Αλησμόνητο θα μείνει το αντιαθλητικό μαρκάρισμα στον Alfie από τον σκληροτράχηλο αρχηγό της Γιουνάιτεντ εκείνη την εποχή, Roy Keane, κατά την διάρκεια ενός ντέρμπι του Μάντσεστερ, σε μια περίοδο όπου οι δύο ομάδες απείχαν έτης φωτός αγωνιστικά.
Η διάσημη μουσική σκηνή της πόλης, ιδιαίτερα τα κινήματα Madchester και Britpop, και οι δύο ποδοσφαιρικοί σύλλογοι παγκόσμιας κλάσης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Μάντσεστερ Σίτι, έχουν επηρεάσει ο ένας τον άλλον εδώ και καιρό, ουσιαστικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 φτάνοντας στο σήμερα.
Το Μάντσεστερ, γεμάτο μουσικές αναφορές από τους Happy Mondays έως τους Joy Division, όπως αποτυπώνται στο γλυκόπικρο 24 Hour Party People με πρωταγωνιστή τον φλεγματικό Steve Coogan, είναι μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις, φωτεινή μέσα στην απέραντη μουντάδα του βρετανικού Βορρά, που διατηρεί ένα ξεχωριστό «προνόμιο» μαζί με το Μιλάνο: είναι οι μοναδικές δύο ευρωπαϊκές πόλεις που δύο διαφορετικές ομάδες τους έχουν κατακτήσει το τρόπαιο του Champions League.
Το θρυλικό club The Haçienda, που πρωταγωνιστεί ως σημείο συνάντησης και στο 24 Hour Party People, το οποίο ίδρυσαν οι New Order και η Factory Records, ήταν τόπος όπου ενώνονταν μουσική, ποδόσφαιρο και club culture. Πολλοί οπαδοί πήγαιναν στα ματς το Σάββατο και στα rave parties το βράδυ, με την έννοια του Manc spirit -να είσαι περήφανος για την πόλη σου, να εκφράζεσαι με πάθος- να μοιράζεται και στα δύο «στρατόπεδα».
Ο Noel και ο Liam Gallagher των Oasis, που πρόσφατα επανενώθηκαν, είναι γνωστοί, ένθερμοι οπαδοί της Μάντσεστερ Σίτι. Οι μουσικές των Oasis με ναυαρχίδα το Wonderwall έχουν στιγματίσει πολλές από τις σημαντικές στιγμές της ομάδας στην μετά-Μανσούρ εποχή. Πιο χαρακτηριστική στιγμή είναι μετά το τέλος της συγκλονιστικής ανατροπής απέναντι στην QPR στον τελευταίο αγώνα της σεζόν 2011/12, όπου η Σίτι κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από το 1968.
Οι μουσικές των Oasis έχουν συνοδεύσει επίσης και διάφορα κινηματογραφικά στιγμιότυπα γύρω από την ευρύτερη ποδοσφαιρική κουλτούρα του Νησιού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο ήχος του εμβληματικού Supersonic στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας Football Factory με το -απενοχοποιημένο πια στην μετά-Θάτσερ εποχή- θέμα της οπαδική βίας ή στην πιο εμπορική ταινία Goal, όπου ο πρωταγωνιστής μαθαίνει ότι προωθείται στην πρώτη ομάδα της Νιούκαστλ υπό τους ήχους του Morning Glory. Επίσης, η φωτογραφία από μία live συναυλία των Oasis στο παλιό γήπεδο της Σίτι, το iconic Maine Road, εμφανίζεται και στο ντοκιμαντέρ -κάτι σαν μίνι βιογραφία για τους Oasis- There and Then που κυκλοφόρησε σε dvd το 1998.
Ακόμα, τον Μάιο του 1996, σε μια εποχή με έντονα τα στοιχεία της «μουσικής» κόντρας μεταξύ των Oasis και των δειλά ανερχόμενων Blur, η διένεξη μεταξύ των frontman των δύο συγκροτημάτων Liam Gallagher και Damon Albarn θα μεταφερθεί -έστω και με την μορφή αστεϊσμού- σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα για φιλανθρωπικό σκοπό.
Ο Ian Brown και ο Mani των The Stone Roses, καθώς και ο Ed O’Brien των Radiohead, είναι γνωστοί οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μάλιστα το This is One των Stone Roses συνοδεύει την είσοδο των ομάδων στο περίφημο Old Trafford. Η αίσθηση μεγαλείου αλλά και νοσταλγίας του τραγουδιού συμβολίζει τη «μυστικιστική» πλευρά της Γιουνάιτεντ, που ενδεχομένως έχει χαθεί με την ραγδαία εμπορευματοποίηση της ομάδας στα χρόνια εξαγοράς από τους Glazers.
Πριν από λίγα χρόνια, σε μια cameo εμφάνιση ο Ερίκ Καντονά πρωταγωνιστεί στο video clip Once του Liam Gallagher, υποδυόμενος μια εντυπωσιακή φιγούρα με «βασιλικό» έμβλημα και αναφέρεται ως The King, με τον Gallagher αντίθετα να υποδύεται τον μπάτλερ του Καντονά. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ο Liam Gallagher αναγνωρίζει το μεγαλείο του εκκεντρικού αντιπάλου της Σίτι, Ερίκ Καντονά, αρκετά χρόνια μετά την απόσυρσή του από τα γήπεδα.
Στο Μάντσεστερ, η μουσική και το ποδόσφαιρο είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Εκφράζουν τα συναισθήματα και τη συλλογική ενέργεια των κατοίκων, προσφέροντας διαφυγή και υπερηφάνεια σε μια πόλη που για δεκαετίες θεωρούνταν «ξεχασμένη» από το Λονδίνο. Οι μουσικοί και οι ποδοσφαιριστές συχνά εμφανίζονται μαζί, στηρίζουν κοινές φιλανθρωπικές δράσεις και κρατούν ζωντανό τον τοπικό χαρακτήρα των ομάδων.
