«…μια τέτοια μέρα είναι ωραία να πεθαίνεις όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα…»
Όχι δε γνώριζα το θύμα. Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ.
Πρώτη φορά τον είδα εκείνο το βράδυ.
Όχι, ούτε τους κατηγορούμενους γνώριζα προσωπικά, γνώριζα όμως την οργάνωση. Είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος της γειτονιάς…
*
Μια χώρα παραδομένη στη φρίκη ακροδεξιών εγκλημάτων.
Άνθρωποι υπομένουν σιωπηλοί τις απειλές, τη βία, το θάνατο.
Φόβος κυρίαρχος, φόβος παντού.
*
Δεν έχω καμία αμφιβολία. Έγιναν όλα, όπως σας τα είπα.
Όσες φορές κι αν μου κάνετε αυτή την ερώτηση, θα δίνω την ίδια απάντηση.
Ναι, μπορώ να τους αναγνωρίσω. Είμαι έτοιμη.
**
Το «18/9» είναι ένας μονόλογος αγωνίας και αγώνα.
Στο επίκεντρο βρίσκεται η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η εμβληματική δίκη για τη ναζιστική οργάνωση.
Στοιχεία από αληθινές μαρτυρίες και πραγματικά περιστατικά μπλέκονται μέσα από τη μυθοπλασία με το κοινωνικό ψυχογράφημα ενός κοριτσιού που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας σ’ ένα ακροδεξιό έγκλημα με αποτέλεσμα να αλλάξει η ζωή της και να βρεθεί μπροστά σε αδυσώπητα διλήμματα.
Η ηρωίδα στο «18/9» δεν είναι αήττητη, ατρόμητη, γυαλιστερή ηρωίδα. Είναι διάφανη και εύθραυστη. Μπορούμε να δούμε όλες τις πληγές της. Είναι δικός μας άνθρωπος, γειτόνισσα, φίλη, αδελφή που παλεύει με τους φόβους της, τώρα, λίγες ώρες πριν από την κατάθεσή της στην δίκη για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής.
Ένας απλός άνθρωπος που γίνεται υποκείμενο της ιστορίας.
**
Ταυτότητα παράστασης
Ιδέα: Δώρα Χρυσικού
Κείμενο: Μαρία Λούκα, Κοραής Δαμάτης
Συμμετοχή στην α’ γραφή του δικαστικού κειμένου: Χρύσα Λύκου
